تبلیغات


ریل‌شکسته

.

و مغزی که عمری برای تو تپیده

 دیگر فرق قلب با قلم را نمی‎داند!

 فقط برای لحظه‎ای غفلت! به خودم آوردی...

 تا بفهمم بی تو کلی‌ام که اجزایم

 شروع کرده به تجزیه...

 و اشعارم

 نه مرثیه...

 نه تعزیه...

 و افکارم

 شده گیرپاژِ دستانم...

 که شعر شعر از تو فاصله گرفته و حالا...

 همه‎اش شده نثر... که حتی نمی‎تواند مسجع باشد!

:::

 تنها دلم خوش بود به اشعار درونِ چمدان

 و حالا

 مثلِ آوراه‎ها

 در ایستگاه راه‎آهن

 بلیط به دست

 به دنبالِ چمدانِ افکارم

 که نمی‌دانم

 به دستِ چه غیر از تویی امانت دادم!

     می‎ترسم

        می‌ترسم بانو...

           که اشعارم به دستِ نامحرمان بیفتد

.

 کاش هیچوقت دستانت را ول نکرده بودم!

 اینجا بی تو... همه یک جوری شده‌اند!

 مرا به قطارها راه نمی‌دهند!

 بلیط را که به هرکس نشان می‌دهم، میگوید:

 این را دیگر از کجا آورده‌ای؟!

.

   عجیـــب است

       این ریل شکسته‌هایی که هیچ از مصیر نمی‌دانند!

                   آخر این چه ایستگاهی‌ست

                                که هیـــــچ کدام از ریل‌هایش

                                                       به تـو... نمی‌رسد؟!